BİR ZAMANLAR DEĞİL ŞİMDİ…

SEVİYORDU övünmeyi.
Cümlelerin ardını, sonunu bulmak mümkün değildi.
Laf nereden başlarsa başlasın biteceği yeri az çok kestirebiliyorduk.
“Bir zamanlar ben çok zengindim.”
“Bağlarımız üzümden geçilmez, bahçelerimizde meyvelerden basılacak yer yoktu.”
“Zengindik ki, ne zengin.”
“Namımız almış yürümüştü.”
“Sürülerimizin sayısını biz değil çobanlarımız bile bilmiyordu.”
“Evlerimiz misafirhane gibiydi. Gelmeyen gelmek ister, gelen bırakılmazdı.”
“İkramımız bol, hürmetimiz sınırsızdı.”
“Namımız almış yürümüştü.”
Bu kadarla da sınırlı değildi insanların övünmek için anlattıkları ama anlaşılması için zikrettiğimiz örnekler yeterli sanırım.
Övünmenin bir hastalık olduğunu o zaman anlamıştım.
Aylarca kafama taktım, neden insan sürekli kendinden bahseder diye.
Sonra bıraktım peşini.
Belki de bugünden kaçmak içindi sürekli orada kişilerin yaşaması.
Şimdiki hâlini beğenmiyor olabilirdi.
Unutulmak kahrediciydi belki de o sebeple bu bir hatırlatmaydı.
Bilmiyorum.
İnsanın elinden kayıp giden, dünde kalan şeylerle bugün beslenmesi boş bir avuntu değil mi?
Dün içtiğin su bugün seni susuzluktan kurtarır mı?
Dün yemiş olman bugün ve yarının yerine geçer mi?
Kötü örnek iyi gelir mi kişiye? Geldi işte.
O gün bugündür bu tarz konulardan sıkılırım.
Kendinden bahsetmek kendini ve dostlarını bir nevi imha etmek demek değil midir?
Biz bir zamanları değil şimdiyi yaşayalım.
Şimdiye ait olalım.
Tüm benzeri çabalar unutulmama kaygısı bu sanırım.
Kötü mü ki, unutulmak.
Belki en iyisi unutulmaktır.
Ne dersiniz?