İnsan, kendi korkusunu kendisi yaratıyor!

ANILAR

Her fındık zamanı geldiğinde, aklıma Mezarlık anılarım geliyor. Fındık bahçemizin bir kısmı, Pamukçu Mahallesindeydi.  Oturduğumuz evden Pamukçu Mahallesindeki bahçeye giderken, Etlikıran Mezarlığından geçmek zorundaydık.

Mezarlıktan yalnız geçmekten korkardım. Gündüzleri, mezarlardan mümkün olduğu kadar uzak geçerdim. Akşam olduğu zaman, mezarlık yolundan geçmezdim. Mecbur kaldığım zamanlarda,  korkudan ıslık çalar, arkama bakar, yüksek sesle türküler söylerdim. En büyük mutluluğum, mezarlığı geçip eve gelmek idi.

Babamın fındık harmanı, Etlikıran Mezarlığının yanındaydı..  Fındık zamanı beni harmana bırakırlar.  Harmanda yalnız kaldığım zaman, yüreğim hop hop eder, mezar tarafına bakamazdım. Aklım o taraflara gitmesin diye sürekli harman alt üst eder, ayak vurur, kendimi meşgul ederdim.

11 yaşında idim. Yine harmandayım. Akşam olmak üzere yüreğim hopluyor.  Akşamları, harmana fındık geç saatlerde taşınabiliyor. Amale paydos olmuş. Babam ''Çocuk korkar'' diyerek, dayıbaşından  ''Harmana gitmesini'' rica etmiş. Baktım dayıbaşı geliyor. Bir oh çektim ki anlatamam. 

Dayıbaşı geldi, bana ''Kocaman adam olmuşsun, korkmaya utanmıyorsun, beni buralara getirttin'' demez mi. Sesim çıkmıyor. Adam söylenip duruyor. Dayanamadım. ''Bu mezarlıkta  hortlak var'' diye söylendim. Adam bana ''ciddi-ciddi'' bakıyor. Belli ki, o da korkuyor.  

Daybaşı ''Yorgunum, biraz uzanayım'' dedi ve kulübedeki yatağa yattı. Bir süre sonra kulübeden sesler geliyor. Koştum, daybaşı yatağın içerisinde dönüp duruyor. Acayip seler çıkarıyor. Uyandırmaya çalıştım. Uyanmıyor. Babamın abdest ibriğindeki suyu kafasına döktüm. Adam uyandı. Heyecanla ''Burada hortlak var'' diyerek kaçmaya başladı.

Etrafa baktım, hortlak yok.  Olsaydı ben de görecektim. Adamın, yatmadan önce  benim sözlerimden etkilendiğini ve korkmuş olduğunu hatırladım. Belli ki, hortlağı o kendi kafasında yaratmıştı. Sonuç korkunun eseriydi.

O günden itibaren, mezarlıktan hiç kokmadım. Tek başıma harmanı bekledim. Korkmuyor olmama en çok babam şaşırmıştı. Benim neden korkmadığımı, anlayamadılar. Fakat ben biliyordum. İnsan, söylenenlerin etkisinde kalıyor. Psikolojik olarak  ''Kendi Korkusunu Kendisi'' yaratıyordu.

Şinasi Kara