Ali Ulvi Kurucu anlatıyor:
1991 senesinde Medîne-i Münevvere’de terâvih namazı kılıyorduk. İmâm Şıh Eyyûb idi. Ürdün’lü yaşlı bir baba ve iki oğlu önümde namaz kılıyorlardı. İmam, bayâtî makâmında çok hazin bir sesle Şûrâ sûresinin başından okumaya başladı:
“Hâ. Mîm. Ayn. Sîn. Qâf. Azîz ve hakîm olan Allah, sana ve senden öncekilere işte böyle vahyeder. Göklerde ve yerde ne varsa hepsi O’nundur. O yücedir, uludur. Neredeyse yukarılarından gökler çatlayacak! Melekler de Rablerini hamd ile tesbih ediyorlar ve yeryüzündeki (mü’min)ler için mağfiret diliyorlar. İyi bilin ki Allah çok mağfiret eden, çok merhamet edendir.” (Şûrâ, 1-5)
İmâm 5. âyeti okuyunca önümdeki ihtiyar birden yere düştü… İki oğlu selâm verip yandaki bidondan zemzem getirdiler. Saftaki insanlar da “Acaba öldü mü?” diye endişelendiler. İhtiyar zât, oğullarına:
“Namazınıza devam edin!” diye eliyle işâret etti. Onu sağ tarafına yatırdılar. Birisi, abasını çıkarıp başının altına koydu. İhtiyar bir taraftan ağlıyordu. Namaz bitince herkes:
“–Geçmiş olsun, geçmiş olsun!” deyip gittiler. Ben kaldım. İhtiyar, için için, sessiz sessiz ağlamaya devam ediyordu; yaklaştım:
“–Geçmiş olsun amca, hayırdır inşaallah” dedikten sonra yavaşça ve nezâketle sordum:
“–Amca, âyet-i kerîmeden mi müteessir oldunuz? Hz. Ömer Efendimiz'e de böyle olmuştu. Birisi «Ve’t-Tûr» sûresini okuyormuş, Hz. Ömer de böyle düşüp bayılmış.”
Ben böyle deyince ihtiyar amca ağlayarak şu cevabı verdi:
“–Melekler de Rablerini hamd ile tesbîh ediyorlar ve yeryüzündeki (mü’min)ler için mağfiret diliyorlar.» Şıh Eyyûb bu âyet-i kerîmeyi okurken, baktım, mihrabda Peygamber-i Zîşânı sav gördüm:
«–Melekler ümmetime dua ederler, istiğfar ederler de ben etmem mi?» diyor, mihrapta duâ ediyordu… Gözümün önünde öylece tecellî etti; dayanamadım, ayaklarım taşıyamadı, yere yıkıldım.”
Kaynak:
Üstad Ali Ulvi Kurucu, Hatıralar 3
M. Ertuğrul Düzdağ, İstanbul, 2007, s.377-378
YORUMLAR