Eskiyi özlüyor insan, geçmişi, geçmişteki insanları, yaşanan güzel anıları. İnsanların hayatına girdiği o ilk anı özlüyor insan, sonrasında neler olabileceğini bilemeden...
Eskiyi bu yüzden sevmiyor muyuz zaten? Ne yaparsa yapsın aklı hep geçmişte bir yerlerde kalıyor insanin; bir anıya, bir fotoğrafa, birkaç cümle söze, çalan bir müziğe takılıyor aklı.
Dalıyor uzaklara, hiç olmayacak yerlere ve belki de hiç ait olmadığı yerlere.
Ne diyordu eskiler; “Kalp neredeyse insan oraya muteberdir” . Yani bizler hep ait olmadığımız yerlerdeyiz. Çünkü insanın vatanı çocukluğudur...
Ya sonra?
Keşkeler başlıyor, cümleler yarım kalıyor. İç muhasebesi yapmak isterken yüreği sızlıyor, kalıyor orda kıpırdayamıyorsun...
Belki de o an en iyi ilaç, en iyi teselli dalmak ve gitmek..eskiye...taaa uzaklara, geçmişe... 
Ve ; 
İnsan 50 yaşından sonra arkadaş yapamıyor kendine.
Eş yapıyor, çocuk yapıyor ama arkadaş yapamıyor.
Yapsa da eskiler gibi olmuyor.
Halbuki uykuya dalar gibi arkadaş olurduk okuldayken. Arkadaş olmak için yaratılmış gibiydik.
Bir hafta içinde böbrek verecek hale gelirdik.
Neden olmuyor bu işler 50'sinden sonra..
Oysa o ne güzel bir iştah, o ne güzel bir açlıktı...
Herkes herkese açtı. Seçer, bulur buluştururduk "ruh ikizlerimizi."
Ne de çok ruhtaşımız vardı.
Hiç açıkta kaldığımı hatırlamıyorum..
Ölümüne sevdiim, uğrunda her şeyi göze alabileceğim, her şeyiyle güzel,
her şeyiyle doğru, her şeyiyle kabul ettiğim...
Şimdi ne zor. Herkes kapalı kutu.
Herkes kapanmış, kaplumbağa olmuş.
Bir kahve içimi zorlu randevulara bakıyor. Yatıya kalmak adeta bir tabu.
Evler de gönüller de sımsıkı kapalı.
Gençliğin en çok bu yanını özlüyorum.
Aynı türküyü dinliyor, aynı yazarı, aynı şairi seviyoruz diye bir anda kuruluveren dostlukları özlüyorum.
Birbirimizi eleştirmeyişimizi özlüyorum.
Dünyaya karşı arkadaşımın koruyucu meleği olmayı özlüyorum.
Veya öyle olduğumu sanmayı...
 
50'sinden sonra arkadaş yapılamıyor.
Kötülükten değil.
Başka bir şey.
Ama neden çözemiyorum...

teşekkürler 

Nikas Sako