HERKÜL
Aynadan kendi yansımasına aşık olan!
Gerçeğin acı ilacını içip, sahte yalanlarla ayakta durup kendine bakıyorsun. Yalanın içinde, kendinden kopuk bir o kadar da yalancı cennetinde geziniyorsun. Mutlak itaat kavramıyla etrafa korku saçmış ve kükrüyorsun. Gerçeklerle du dünyaya yaslanmaktan korkuyorsun. Ruhunu satmış, bedeninin kölesi olmuşsun. Yansımana bakarak her gün üstü bezek altı tezek rolünde oynuyorsun. Kendine hayranlığın, başını döndürmüş etrafı görmüyorsun. Egonun sesi, etrafı rahatsız ederken, bu sesin ritmini tutup dans ediyorsun. Kendi içindeki bölünmüş benliğini, alkışlarla besliyorsun. Yansımana bakarak, kendini herkül zannediyorsun. Ruhunun güçsüzlüğü, kendi içine doğru yapmadığın bir yolculuktur. İçinden habersiz, bir o kadar da herkesten haberdarlığın varlığıyla övünüp duruyorsun. Yaptığın kötülüklerinle, kırdığın kalplerle, ele geçirdiğin saltanatlarla övünüp duruyorsun. Kötülükle aynı dilden konuşanlarla yakın olup, kendini güçlendiriyorsun. Ey kendini herkül sanan zavallı, etrafındaki feryatları duyuyor musun? Yıkıp yok ettiklerinin izlerini görüyor musun? Egonun sesine karşı kulakları kapayanları izliyor musun? Söylesene kendine aşık zavallı, bu yaptıklarını anlıyor musun?
Etrafındakilerin zamanını çalmış, hayatlarını heba etmişsin. Çaldıklarını yanına almış yeni dünya kurduğunu zannediyorsun. Çalıntılarla kendini güçlü ve akıllı zannediyorsun. Çaldıklarınla ne bu günün ne de geleceğinin olmayacağından habersizce geziniyorsun. Kurduğun hülyalarda gezinir ve kendini bir şey zannediyorsun.
Ey Herkül postuna bürünmüş, başın dönmedi mi kendi egonun etrafında dönmeye? Kendine hayran kalıp, aynadan yansımanı izlemeye? Sessizliğin içinde kendi sesinden korkan zavallı. Vicdanın sesini bastırıyorsun. Ödün patlarcasına kulağını tıkıyorsun. İçindeki boşluktan etraftan sevgi bekliyorsun. Vermeyene kılıcını çekip, kendinle savaşıyorsun. İç sesini sessize almış, yanlış yerlerde ses arıyorsun. Gelmedi mi alkış sesi, kendini yok sanıyorsun. İşte busun sen başkalarına muhtaç ve bir o kadar da sevgi dilenciliği yapan zavallı! İstersen üzerindeki herkül postunu çıkar ve aynadan kendini gör. Yüzleş korkularınla sessize aldığın iç sesinle. Ya durdurursun egonun etrafında dönmeyi ya da dönüp durdukça göremezsin etrafını. Ya vedalaşırsın bölünmüş benliğinle ya da onların penceresinden bakarsın etrafa. Ruhun derin yaralar almış, yaraların içinden iltihaplı ellerle saldırıyorsun. Ya bu saldırıya son verir ve bırakırsın hakikatin seni incitmesine. Böylece kendini var etmiş olursun.Başkalarına verdiğin acılarla daha güçlü olamazsın. Kendini yeniden inşa etmeden, ruhunu tevazu ile süslemeden gerçek insan olamazsın. Ey insan postuna bürünmüş, kendini Herkül sanan zavallı.
Meleyke Mursaguliyeva