Nüfusta kayıtlı soyadı Okçu idi, kullanışlı yaylara ihtiyacı vardı. Adı Ömer olduğu için de ruhunda adalet ve denge hazırdı zaten.
Cemil Meriç, Ahmed Mithat için “Saldıran küfür karşısında şahlanan iman” der. Tırnak içindeki bu ifadenin Hekimoğlu İsmail’e (Erzincan 1932 – İstanbul 15.01.2022) daha çok yakıştığını düşünüyorum.
Akıllı, onurlu, cesaret dolu bir şahlanışı vardır, Cumhuriyet’in “2. fetret devri” diyebileceğimiz 1960’lı yılların ortasında başlayan... Şanlı ordumuzun sıradan bir astsubayı olarak başlayan hayatının hedefinde önce vatanı beklemek vardı, daha sonra vatan muhabbeti. En son geldiği nokta ise vatan aşkı oldu.
Bunun için bilinen savaş ve ordu - araç gereçlerinin ötesinde yepyeni donanımlar, yeni dünya düzeninin gerektirdiği istihkamlar, mevziler, cepheler, tabyalar, lojistik destekler lazım geldiği bilinciyle yola çıktı Hekimoğlu.
1970’li yıllarda günlük yazılarının takipçisi on binlerce hayranından biri de bendim ve 16 yaşlarındaydım. Bunu ona da göstermek için yazı yazdığı Yeni Asya Gazetesi’nin makale yarışmasına katıldım ve dereceye girdim. Sorular içinde bayılarak verdiğim cevap şuydu: “En beğendiğim yazarlar, Hekimoğlu İsmail, Sezai Karakoç ve Necip Fazıl.”
“Minyeli Abdullah” romanı, roman dalında değilse bile tüm zamanların en büyük direniş, karşı koyuş ve doğrularla hizaya gelişin en büyük eserlerinden biri olarak anılacak çaptadır.
Bu başarısının bir kopyasını iş alemine de yapıştırmaya niyetlendi ve büyük ölçüde başarılı da oldu. Belki sonunu getiremedi ama, öyle güzel bir yol çizdi ki, bugün orası bulvar gibi işliyor.
1977 yılında kök salarcasına İstanbul’a geldiğimde en çok görüştüğüm, ziyaretinden keyif aldığım, evine gidip bizzat kendi eliyle hazırladığı yemekleri yediğim iki insandan biri Hekimoğlu İsmail idi. Ayağıma çöp batıp da bir gün evde kaldığımda evimi şereflendiren iki kişiden biri de yine o oldu.
Onu zor zamanlarında da gördüm, Şile Kapalı Ceza ve Tutukevi’nde de... Bir insan bu kadar mı dosdoğru, metin ve mütevekkil olur!
Vefası, dostluğu, insanlığı mı daha önde yoksa yaşama/başarma heyecanı ile kalemi mi diye düşünüyorum kimi zaman. Karar veremiyorum.
Meziyetleriyle o kadar iç içe yaşıyor ki...
Birilerinin hep düşünüp de yapamadığını son zamanlarda bir hastalık yaptı ve yakasına yapışıverdi. Ama o zaman bile görüldü ki, bazı insanlar ısmarlama yaratılmıştır ve örnek olsun diye bu yaşlı dünyamıza, bizlerin arasına bırakılmıştır.
Hiç hoşlanmadığım fazla kilolarımı bile bana şirin gösteren (Belli ki teselli olayım diye) sadece Hekimoğlu Abi olmuştur. Ve şöyle demiştir:
“Hüseyinciğim, kilolar bedeninde o kadar dengeli dağılmış ki, insanın gözüne batmıyor.”
Ömrü boyunca hayat ve düşünce hattından bir milim bile yalpa yapmamış beş insan varsa Türkiye’de, biri Hekimoğlu İsmail yani Ömer Okçu’dur.
Oysa başına gelmeyen sıkıntı acı kalmamıştır.
Bin derdine rağmen, bir yüzüne ikinci bir yüz eklememiş biri… Her şartta üretken, her durumda çalışkan, yenilikçi... O kadar ki Minyeli Abdullah'ı yazarken dikkati dağılmasın diye evinin penceresini gazeteyle kaplıyor, dışarıya bakmamak için... Tankçı subayı olarak o kadar çok çalışıyor ki, arada gömleğini sıkıp kurutma ihtiyacı duyuyor. O denli çok terliyor... ABD'ye Türk ordusundan temsilci seçilirken akla ilk o geliyor... Komutanı, "Dünya görüşün bana ters ama subaylarım arasında senden daha iyisi yok, yine seni göndereceğim" diyor.
Gayret, ihlas ve denge abidesi bir insan… Şurada, yanıbaşımızda yaşıyordu dün akşama kadar… Bugün toprağa emanet ettik. Mekânı cennettir inşallah…
Geçen yıla kadar, yani Çengelköy’deki evinden çıkmaz olana kadar onunla irtibatım sürdü. Evliliğim dâhil en çok istişare ettiğim ağabeyimi dün kaybettim. Öksüz ve yetim kaldım bir kere daha.
SON NOT: Son yıllarda yazdığı ya da yazar gibi yaptığı bazı kitapların iğrapta mahalli yoktur… Hür irade meselesi… (16.01.2022)
HÜSEYİN GÖKÇE
YORUMLAR