Bu süreçte hem üretimin zorluklarını hem de doğayla uyumlu tarım yapmanın ne denli emek ve sabır istediğini birebir deneyimledik. Ancak en çok da, bu yolculukta ne kadar yalnızlaştığımızı ve yıprandığımızı anlatmak istiyorum.

Hiçbir canlıya zarar vermeden, doğaya saygılı bir üretim anlayışını benimseyen insanlar olarak, sesimizi duyan oldu mu? Bizi gören, çabamızı fark eden oldu mu?

Ürünlerimizi güvenilir ellere ulaştırmak için kapı kapı dolaştık, küçük esnaflara, kooperatiflere başvurduk. Tüm imkanlarımızı zorladık. Ancak sonunda, fiziksel ve ruhsal olarak tükenmiş halde, Türkiye’deki yaşamımızdan vazgeçmek zorunda kaldık.

Bugün, iklim krizi kapımıza dayanmışken, biz yıllardır bu tehlikeye dikkat çekmeye çalışıyoruz. Ben bir aktivist olarak, eşim sürdürülebilir tarım uygulamalarıyla bu gerçeği anlatmaya çalıştı. Defalarca, sabırla, adım adım sürecimizi paylaştım. Fakat bugün yine görüyorum ki, birçoğunuz sadece paylaşım yaparak “Hayır” demeyi tercih ediyorsunuz.

Şunu hatırlatmak isterim: Çiftçisine sahip çıkmayan, doğaya saygılı üretimi desteklemeyen bir toplumun “Hayır” deme hakkı da sorgulanır hale gelir. Eleştirmeden önce sahip çıkmanız gereken değerler var.

Ben, ülkesinden göç etmiş bir vatansever olarak sesleniyorum: Bu bir serzeniş değil, bir çağrıdır. Gelin, üreticilerin sesine kulak verin. Çünkü doğayla barış içinde yaşamanın yolu, toprağına ve onu işleyen insanlara sahip çıkmaktan geçiyor.

Hareketamiri

#SürdürülebilirTarım #OrganikTarım #ÇiftçiyeDestek #DoğayaSaygılıÜretim #ToprağaSahipÇık #YerelÜretici #KooperatifGüçtür #iklimyasasınahayır #iklimkanununahayır