Oğlum Hakan doğduğu zaman o fabrikalar üretim yapıyordu. Devlet bir yol bahanesi tutturdu, ruhsatı iptal etti. Öylece kaldı. Hakan büyüdü. Amerikada okudu. Matematik Mühendisi oldu. Abisi gibi onun da Amerikada kalmasını istemedim.

Amerika Hakana vatandaşlık dahi vermişti. İyi para kazanıyor ve birinci sınıf hayat yaşıyordu.Hakan beni kırmadı, Amerikadaki işini bıraktı ve ülkeye döndü. Ben de ona Ulubeydeki tesileri verdim. Tapusunu da verdim. Bir süre çalıştı. Fakat işletme ruhsatını alamadı. İnatçı bir genç. Isar etti. Tam dokuz sene sonra, geçtiğimiz ay kırma fabrikasının ruhsatını aldı. Şimdi Entegre ile çikolata bölümü için uğraşıyor.

Ulubeyliler bana sahip çıkmadı. İlan verdiğim halde fındık getirip satmadılar. Ulubeyin siyasetçileri bana sahip çıkmadı. Derdimi dahi sormadılar. Ulubey Belediyesi bana sahip çıkmadı. Çalışmasın diye suyumu dahi kesti.

Ordu İl Tarım Müdürlüğü bana sahip çıkmadı. Bir hafta müddet istedim vermedi. Markamı iptal etti.
Görünmeyen bir kuvvet bu fabrikaların işlemesini istemedi. Satılsın diye çok çalıştılar. 36 seneden beri mülkiyetini koruma başarısı gösterdim.

Ancak, işletebilmek için rüzgarın biraz arkadan esmesi gerekiyor. Ulubeyliler, tam tersini yaptılar. Kendi fabrikalarına sahip çıkmadılar. Politikacılara ve devlete baskı uygulamadılar. Ankaradan gelenler, Fabrika önünde miting yapıyor. Ama sorunuyla ilgilenmiyordu. Çünkü Ulubey bu yatırımı hak etmiyordu.
Umarım yeni kuşak değişmiştir. Hakana ve yatırıma sahip çıkarlar. Çıkarlarsa, kapılarının önünde iş hazır bekliyor.
Şinasi Kara