Geleneksel tarımcılık yok olmak üzere. Yüksek ve iç kesimlerde pek az olsa da halen atalardan kalma usullerle tarımcılık yapan ailelere rastlanmaktadır.
    Bir zamanlar Ordu topraklarında mercimek,pirinç,buğday gibi hububat,tahıl ve bakliyat ürünleri yetiştirilirdi.
    Ama,bunların tamamı tarihe karıştı. Kimse üretmiyor.
    Esasen genç nüfus göç ettiği için istense de bu gibi ürünlerin tarımı yapılamaz. Modern hayat,geleneksel olan her şeyi unutturuyor.
    Mısır tarımı bile artık yok olmak üzere.Bir zamanlar,tahıl ve özellikle buğday üretiminde dünyanın kendine yeterli ülkelerinden biri idik. Ama,artık geri sıralardayız.
    Bir çok tarım aleti,köy evlerinin tavan aralarında,samanlıklarda atıntı eşya olarak öylesine duruyor.
    Bir çok tarım alet ve edevatı ise hepten kullanım dışı bırakıldı.
    Bunlardan biri de fotoğrafta gördüğünüz “BUĞDAY DÖĞME TAŞI”dır.
    Ne ki adını sorsanız yaşlılar hariç kimseler bilmez.60-70 yıl öncelerine kadar Ordu’nun bir çok yöresinde ciddi olarak buğday tarımı yapıldığını bilen de çok az.