“Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştıkları için daima iftihar edebilirsiniz.

Hiç unutmam.

Savaş sahasında döğüş bitmişti.

Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk az evvel, Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır zaiyat vermişlerdi.

Bu sırada gördüğüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamayacağım.

****

Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeride kendi gömleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu.Tercüman vasıtası ile şöyle bir konuşma yaptık:

- Niçin öldürmek istediğin askere yardım ediyorsun?

Mecalsiz haldeki Türk askeri şu karşılığı verdi:

“Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı.

Birşeyler söyledi, anlamadım ama herhalde annesi olacaktı.

Benim ise kimsem yok.

İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün”.

****

Bu asil ve alicenap duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım.

Bu sırada, emir subayım Türk askerinin yakasını açtı.

O anda gördüğüm manzaradan yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu hissettim.

Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir tutan ot tıkamıştı.

Az sonra ikisi de öldüler…”