'' Kızım, sevdiklerimizi, akrabalarımızı ve komşularımızı çağır ve gelip bizimle oturup et yesinler ..."
Kızı bağırdı: ′′ Evimizde yangın çıktı! Yyetişin ahali! Evimizdeki bu yangını söndürmemize yardım edin!".
Birkaç dakika içinde bunu duyan bir grup insan yangını söndürmek için yardım etmeye koşup evlerine geldiler.
Diğer komşular akrabalar bu feryadı duymamış gibi davrandılar feryada kulak tıkadılar.
Yardıma gelenler kurban kesen ailenin kurban etinden yiyip içtiler, karınlarını doyurdular, giderken de elerine birer parça et verildi.
Baba şaşkındı, kızına döndü ve dedi ki:
''Kızım Gelen insanları tanımam, daha önce hiç görmedim. Kızım, yangın var dedin bağırdın peki sevdiklerimiz, dostlarımız ve meslektaşlarımız nerede?".
Kızı gözleri dolu dolu dedi ki:
''Evimizdeki yangını söndürmeye yardım etmeye gelmeyenler bizi yangına terkedenler. bizim dostumuz, arkadaşımız, ailemiz, akrabamız değillermiş demekki" dedi.
Komşu olup dost akraba olmayı dostluk yapmayı cömertliği ve misafirperverliği hak edenler bunlarmış demek ki baba" dedi.

Sonuç: Bir felaket anında kim yanınızda değilse, ona dost, kardeş, akraba, aile demeyin... 
Çünkü bunlar, sizin yüzünüze gülen nezaketinizi, cömertliğinizi hak etmeyenlerdir."