İNSAN, EN ÜMİTSİZ ZAMANDA BİLE BİR UMUT IŞIĞI GÖRECEKTİR

KISSADAN HİSSE

“Dut (Teselli) Ağacının Hikayesi”

 Ağaç; eski mahkum Hüseyin Pehlivan tarafından 1959 yılında dikilmiştir.

Kendisi tarafından anlatılan hikayesi şöyledir:

“….Dut ağacı bu! Dikmek için müdüriyete, yazı yazmam lazım. “Maruzat” deriz biz ona. Yazı gider müdürün önüne, müdür bakar. “Hüseyin Pehlivan yazı yazmış!”

Cezaevinde birçokları da “Yazar” derdi bana, öğle çağırırdı beni.

Müdür beni çağırıp “Yazı yazmışsın, söyle bakalım ne istiyorsun?” dedi.

“Sayın müdürüm, ben bir dut ağacı dikmek istiyorum.”dedim.

“Nereye dikeceksin? Neden, ne yapacaksın dut ağacını? Yani dut büyüyecek, dut verecek, herkes bunun dutundan yiyecek, sana dua edecek öyle mi?” dedi.

Ben, “Müdür Bey öyle değil, aslında hem öyle hem de başka anlamı var” dedim.

“Başka ne anlamı var?” dedi.

Ben de “Dut ağacı büyüdüğü zaman 20 sene, 30 sene, 50 sene sonra, neyse kaç yıl sonra olursa olsun, büyüdüğü zaman buraya gelen mahkumlar diyecekler ki; Bu dut ağacını diken kişi idamdan kurtulmuş, müebbet cezaya çarptırılmış. Müebbet cezayı da bitirmiş çıkmış buradan diyecekler. Bu şekilde teselli kaynağı olacak onlar için. Ben bunu düşünüyorum, daha ümidimi yitirmedim, ben bir gün çıkacağım buradan hiç ümidimi yitirmedim.” dedim.

Öylece durdu ve “Peki dış bahçenin bir yerine dik” dedi.

Hüseyin Pehlivan “teselli ağacını” dikti ve ümit ettiği gibi Sinop Hanı’ndan tahliye oldu.

SİZ DE "ÜMİT" İLE İLGİLİ BİR CÜMLE VEYA
 ANI EKLEYEBİLİR MİSİNİZ?